Την
Παρασκευή 21/10 το Οικείο Θέατρο ανέβασε
στο εντευκτήριο του Συλλόγου (παλιό δημοτικό σχολείο) μια θεατρική παράσταση Ο κατάδικος βασισμένη στο έργο του Ντίνου Θεοτόκη.
Φιλοσοφία
του Οικείου Θεάτρου είναι ν’ ανεβεί
το έργο σε θεατρικές σκηνές, αίθουσες σχολείων, εκκλησίες, πολιτιστικούς
οργανισμούς, ακόμη και στις φυλακές.
Το
μικρό σε αριθμό αλλά μεγάλο σε ερμηνευτική δεινότητα θεατρικό σχήμα αποτελείται
από ηθοποιούς με εξαιρετικό ταλέντο. Το Οικείο
Θέατρο καινοτομεί για δεύτερη φορά, θεσμοθετώντας την παρουσία του μια φορά
το χρόνο σε διαφορετικό κάθε φορά νομό της Ελλάδας, όπου το θέμα του έργου ή ο
συγγραφέας σχετίζεται με τον τόπο που απευθύνεται το έργο.
Ο Κατάδικος είναι ένα έργο,
στο οποίο ο Κερκυραίος Ντίνος Θεοτόκης
ψυχογραφεί τους χαρακτήρες, ανασύροντας την εσωτερική ενέργεια που κινεί τα νήματα
της ζωής του κάθε προσώπου, αυτά που σκηνοθετούν το τυχαίο ή το συμβατικό. Μέσα
από μια σειρά γεγονότων συνδέει τη μοίρα της ζωής των ανθρώπων, που οι ίδιοι
δεν έχουν επιλέξει.
Το
αφήγημα γράφηκε το 1919 στη δημοτική, με πολλά στοιχεία του τοπικού ιδιώματος, και
θεωρείται από πολλούς μελετητές ως το καλύτερο έργο του συγγραφέα.
Η
υπόθεση του έργου διαδραματίζεται σε μια αγροτική περιοχή της Κέρκυρας όπου
ζουν ο Γιώργης Αράθυμος, η σύζυγός του Μαργαρίτα με τα παιδιά τους και ο υπηρέτης
τους ο Τουρκόγιαννος. Ο Τουρκόγιαννος έχει μεγαλώσει στο κτήμα του πατέρα της
Μαργαρίτας και από μικρός την αγαπά κρυφά. Όμως η Μαργαρίτα έχει συνάψει
παράνομη σχέση με ένα γείτονα, τον Πέτρο Πέπονα και ο Τουρκόγιαννος προσπαθεί
να εμποδίσει αυτή τη σχέση και την ηθική εκτροπή της κυρίας του. Η δράση του Τουρκόγιαννου
γίνεται ενοχλητική για το παράνομο ζευγάρι και αρχίζουν να τον διαβάλλουν στον Αράθυμο,
ο οποίος τον διώχνει από το σπίτι. Την επόμενη μέρα ο Αράθυμος βρίσκεται νεκρός
και όλες οι υποψίες πέφτουν πάνω στον Τουρκόγιαννο, ο οποίος φυλακίζεται σε
ισόβια. Ο Πέπονας και η Μαργαρίτα παντρεύονται, όμως ύστερα από ένα χρόνο ο Πέπονας
συλλαμβάνεται για κάποιο αδίκημα και οδηγείται για λίγους μήνες στη φυλακή. Εκεί
συναντά τον Τουρκόγιαννο νιώθοντας τύψεις αναγκάζεται να αποκαλύψει ότι αυτός
είχε σκοτώσει τον Αράθυμο και ενοχοποίησε άδικα τον Τουρκόγιαννο. Όμως ο Τουρκόγιαννος,
αν και είναι αθώος και θα μπορούσε να αποφυλακιστεί, παίρνει επάνω του την
ενοχή, γιατί δεν θέλει να μείνει απροστάτευτη η Μαργαρίτα και τα παιδιά της. 
Η
επεξεργασία του κειμένου και η διασκευή έγινε από τη Σοφία Αδαμίδου. Τα σκηνικά
και τα κοστούμια ήταν του Θεοδόση Δαυλού, ενώ η μουσική του Τάσου Σωτηράκη και
ο φωτισμός του Αντώνη Παναγιωτόπουλου.
Ο
δικός μας Μίλτος Δημουλής κατηύθυνε
τα νήματα της σκηνοθεσίας, αποδεικνύοντας το έμφυτο ταλέντο του. Στο ενεργητικό
του έχει ήδη αξιόλογες παραστάσεις και από τη θέση αυτή του ευχόμαστε ο δρόμος
που διάλεξε να του φέρει πολλές ακόμη επιτυχίες.
Διανομή:
Αρετή Δάφνη
Ασημακοπούλου-Κουλουλία
Τουρκόγιαννος Στέλιος Γεράνης
Μαργαρίτα Ανδρομάχη Δαυλού
Πέτρος Πέπονας
Τάσος Σωτηράκης
Γιώργης Αράθυμος, Κάης Λευτέρης Τσάτσης
Δικαστής, Φύλακας
Μίλτος Δημουλής
Τα
τρία τραγούδια που ακούστηκαν στην παράσταση βασίζονται σε σονάτες του Ντίνου
Θεοτόκη.
Η
παράσταση ήταν κάτι περισσότερο από εξαιρετική, το κοινό καθηλώθηκε από την
ερμηνευτική δεινότητα των ηθοποιών. Να
τι γράφει ένας από τους παριστάμενους θεατές για την παράσταση:
«Απόψε την
παρακολούθησα στο παλιό μου σχολείο και αυτό το γεγονός είχε επί πλέον τη δική
του νοηματοδότηση. Θα μιλήσω ως απλός θεατής που δεν έχει γνώσεις θεατρολογίας,
και θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω λιτά κάτι από το προσωπικό μου βίωμα, καθώς
πιστεύω ότι η παράσταση αυτή δεν εξαντλείται.
Έχω διαβάσει
το βιβλίο. Φεύγοντας όμως μετά από αυτή την παράσταση ένοιωσα ξανά την
ανάγκη να επιστρέψω στο κείμενο, και ειδικά σε συγκεκριμένες κορυφαίες
αποστροφές του λόγου του συγγραφέα που αγγίζουν θεμελιώδη ερωτήματα και
εξουσιαστικά διλήμματα μ έναν τρόπο αποκαλυπτικά σημερινό και αιφνιδιαστικά
προσωπικό.
Από την
πρώτη στιγμή ήταν έντονη η αίσθηση ότι η σκηνή και η αίθουσα ήταν ένα. Οι
θεατές σε απόσταση αναπνοής από τη σκηνή, ήταν μέρος της σκηνής,
"άγγιζαν" τους χαρακτήρες, βίωναν τους ψυχικούς κραδασμούς που αποτυπώνονταν
από τις πιο λεπτές αποχρώσεις συναισθημάτων ως τις πιο βίαιες εσωτερικές
συγκρούσεις που χάραζαν τους ήρωες επιτρέποντας ταυτίσεις.
Μεγάλο είναι
ένα συγγραφικό έργο αν ο κάθε αναγνώστης άντλησε από αυτό τουλάχιστον ένα κορυφαίο
γι’ αυτόν προσωπικό νόημα ικανό να το τοποθετήσει στη βιωματική του εμπειρία
και να προχωρήσει έναν ακόμη βηματισμό.
Μεγάλη είναι
μία παράσταση όχι όταν έχει εντυπωσιακά σκηνικά, κοστούμια, διαφήμιση και
διάσημα ονόματα, αλλά όταν διατυπώσει κατάλληλα το Νόημα τεντώνοντάς το σε
Στιγμές έντασης ψυχοσυναισθηματικής εμπειρίας τόσο ώστε ο θεατής το αναγνωρίσει
ως "δικό του" και να του "μιλήσει" με προσωπικό αντίλαλο. Να
γίνει "οικείο" κατορθώνοντας να διαπεράσει την απόσταση ανάμεσα στη
σκηνή και στο θεατή. Αυτό είναι το "Οικείο Θέατρο".
Για μένα και
για όσους την απολαύσαμε απόψε, ήταν μία Εξαιρετική παράσταση!
Αξίζουν
θερμά συγχαρητήρια σε όλους τους ηθοποιούς και το σκηνοθέτη.
Εύχομαι να
συνεχίσουν να προσφέρουν πολιτισμό και πνευματικότητα σε καιρούς ένδειας.»
